Dag 20 17 juni 2018

Van Ponferrada naar Balouta

Vandaag verlaat Joe de camino route om een ommetje van meer dan 100 km te maken en een kennis op te zoeken. Wij zijn benieuwd en blijven volgen...

Ik verlaat Ponferrada maar zit nog een tijdje op de Camino.
Er kwam daarnet al iemand zwaaiend naar mij toegelopen: "Ge zijt verkeerd!"

Hier wordt nog geploegd met de ezel.

Flinke klim voor de boeg maar prachtig weer.

Bonensoep met worst. Ik zal er stevig op staan om verder te klimmen.

Het is hier de streek van de oude kastanjes.

I did it! Puerta de Ancares.

Ik nader Balouta

Afwijken van de Camino is wel terug in de realiteit komen, toch een beetje. De eerste kilometers ben ik vijf keer aangesproken door iemand die dacht dat ik verdwaald was. Ik moest mijn beste Spaans bovenhalen om hen te overtuigen. Eén keer stopte iemand op een scooter, en die riep er nog iemand anders bij. Ze discussieerden vijf minuten tot ik hen kon overtuigen van wat ik wilde.

Ik dacht: dit is niet de Camino, het is een short cut, dus die hoef ik niet per se te voet doen, ik ga liften. Snel nam een heel vriendelijk jong koppel mij mee en wat later een man van mijn leeftijd die mij veel vertelde over de streek. Hij zette mij 's middags af aan zijn café, trakteerde mij nog met een biertje en reed naar huis. Ik heb er zeer lekker gegeten. Een fantastische gastvrouw.

Van daar vertrok ik te voet tot een man mij met zijn brommerke tegemoet kwam, stopte en een onverstaanbare uitleg deed waaruit ik enkel kon besluiten dat hij naar de camping wilde en mij met de auto verder zou voeren. Hij deed teken dat ik op de brommer moest kruipen. We reden snel, mijn wandelstok sleepte over de grond. Het was lang geleden dat ik nog een man zo innig heb vastgegrepen.

Plots voelde ik mijn pet wegwaaien. Toen we bij de camping aankwamen deed ik teken dat mijn pet was afgewaaid. Hij sprong onmiddellijk op zijn brommer en ik heb hem niet meer teruggezien. Achteraf bleek mijn pet met een touwtje nog rond mijn nek te hangen!

Ik begon dan maar verder te stappen en begon ongemerkt aan de beklimming van de Puerte de Ancares. Tegen dat ik boven was ben ik mezelf wel tegengekomen.  Van de drie auto's die mij inhaalden wou geen enkele mij meenemen. Dus deed ik maar moedig de hele klim. Ik zit nu in een hotelletje in Balouta en heb mezelf getrakteerd op een  verdiend biertje.