Dag 17 14 juni 2018

Van Leon naar Hospital de Obigo

Ik verlaat Leon in de ochtendzon.

en zit mijn tweede ontbijt te eten met Lodmila uit Slowakije.

Een zeer vlakke etappe vandaag.

Met zeer veel prachtige bloemenvelden.

Op bijna alle kerktorens broeden ooievaars.

No comment

Oranje boven met een lekkere paella

De besneeuwde bergtoppen van het Cantabrisch gebergte naderen

Een speciaal verkeersbord voor pelgrims maar een onverlaat heeft er een caganero bijgetekend.

Aangekomen in het prachtige Hospital de Obigo.

Zeer zonnige, mooie, vlakke en rustige dag. Het bijzonderste om los te laten op de camino is het besef van tijd. Hier kan dat. Gewoon stappen zonder na te denken over: hoelang nog voor het volgende dorp? of hoe laat is het? Wanneer zullen we aankomen? Neen, gewoon stappen, in het hier en nu. Met enkel aandacht voor wat je kan waarnemen: het landschap, het gezang van de vogels., de geur van de bloemen. Dat kan extreme vormen aannemen. Zo was ik in een mooi gesprek de notie van tijd volledig kwijt. Tot de pijn in mijn knie me zei: "Zeg, Joe, weet ge wel dat ge al zeven uur onafgebroken aan het stappen zijt?" Ik zet ook geen wekker. Als ik op straat sta om te vertrekken schrik ik soms hoe vroeg het nog is. Zo een manier van leven kan enkel op de Camino.