Dag 33 30 juni 2018

Santiago de Compostela

Nvdr: het was gisteren te laat voor de officiële plichtplegingen en dus heeft Joe vandaag zijn pelgrimsoutfit opnieuw aangetrokken... Dit is meteen het laatste verslag van Joe's camino. Nu volgt er wat vakantie en een camino ontwenningskuur 😅.

Nog eens mijn pelgrimsuitrusting aangetrokken om mijn certificaat op te halen. Daarna de kathedraal bezocht met het graf van Sint-Jacob.

En een paar obligate foto's gemaakt aan de kathedraal.

Het graf van Sint-Jacob.

Mijn certificaat.

Met mijn certificaat voor de kathedraal.

Nabeschouwing …

Het stappen, in zon, regen en wind, de prachtige landschappen, de intieme gesprekken, de diepe vriendschappen, het weerzien van Ingeborg en het ervaren van het leven in Ernes, het verbonden gevoel met de camino-gemeenschap, de imposante kathedralen en de verrassende gebeurtenissen maakten van de tocht een onbeschrijfelijke en onvergetelijke ervaring. Ik ben iedereen ontzettend dankbaar die meewerkte om dit voor mij mogelijk te maken, vooral mijn lief vrouwtje Rita die mij steunde maar mij moest missen en Danny voor het bijhouden van mijn blog. Die blog heeft ook enkele verrassende gebeurtenissen in de hand gewerkt: mijn ontvangst in de albergue van Los Arcos, een artikel in het Nieuwsblad Online en een artikel in Kerk & Leven.

TOT ZIENS ALLEMAAL !!

Dag 32 29 juni 2018

Van Negreira naar Santiago de Compostela
Nvdr: het ontvangstcomité vloog vandaag naar Porto om vandaar door te reizen naar Compostela. Het werd een bewogen reis en daardoor lees je dit verslag pas op 30/6...

Mijn ontbijt voor vandaag. Een enorme croissant

 De Rio Tambre.

Ik heb tijd om elk kerkje te bekijken.

Oef!  Terug wat schaduw.😘

Ik zie de kathedraal van Santiago!☺

Hij hing zijn fiets aan de wilgen en zijn schoenen aan den draad.

 Ik ben aan de kathedraal. 😃

Bij een stralend weer vertrok ik voor mijn laatste stapdag, met als dagbestemming het einddoel Santiago de Compostela.

Via de Ponte Maceira over de Rio Tambre, op het gemak want ik werd maar in de late namiddag verwacht aan de kathedraal.

 

Na een welkomstknuffel van mijn vrouwtje en een foto van het herenigde koppel aan de kathedraal in de avondzon en een lekker etentje samen met mijn schoonzus zijn we gaan slapen in een poepchique hotel. Ik denk dat ik toch snel ga kunnen afkicken van de albergue-traditie.

Het Santiagogevoel was wel bijzonder. Er werd al snel op mijn schouder getikt door Mark, wat later kwam ik Flavie tegen uit Kortrijk, en Sandra en natuurlijk liep ik Tina en Artur terug tegen het lijf. Santiago is de stad waar je camino-zielsverwanten ontmoet zonder dat je moet afspreken.

Dag 31 28 juni 2018

Van Olveiroa naar Negreira

Na mijn ontbijt ben ik terug vertrokken voor 33km.  De zon piept door de wolken. Daar zal ik over moeten, denk ik.

Ik ben op het hoogste punt.

Ginder heel in de verte moet Santiago ergens liggen.

Nog altijd massa's bloemen langs de weg.

Nu en dan nog een mooi vergezicht.

Kilometerslange bospaden.  Dat steekt nooit tegen.

Het kerkje van San Xulián.

Mijn voorlaatste wandeldag. Goed wandelweer. Ik kom zeer veel pelgrims tegen die naar Finisterre trekken. En ik kom nu en dan bekenden tegen. De paadjes gaan overwegend door de bossen, zeer aangenaam en afwisselend. Dat mag wel want ik vind geen pelgrims die ook mijn richting uitgaan, ik loop dus altijd alleen. Te genieten van het stappen.

Als ik terugkijk op mijn Camino dan moet ik zeggen dat het inderdaad een unieke ervaring was. Ik hoor veel mensen zeggen: Je kunt het proberen uit te leggen maar je kunt maar een klein deeltje overbrengen van wat de Camino met jou doet. Bij pelgrims onder elkaar lukt dat veel beter.

Het gemeenschap vormen van gelijkgestemde zielen is heel sterk. Het samen slapen, eten, drinken en stappen creëert een band. Alle pelgrims groeten elkaar met 'Buen Camino' en spreken elkaar gemakkelijk aan. Je moet nooit bang zijn voor diefstal iedereen laat zijn rugzak en smartphone onbeheerd liggen in de albergues. En vooral, je kunt gemakkelijk een gesprek beginnen over gevoelige thema's, over geloof, dood, verbondenheid, enzovoort...

Ik begrijp dat dat voor het thuisfront moeilijk ligt. Ik leef in een heel andere wereld. Maar ik heb voortdurend nieuwe ervaringen. Terwijl thuis alles routine is. Als ik morgen in de 'normale' wereld tergkeer zal ik moeten afkicken denk ik.

Ik heb  hier een zeer gezellig restaurant gevonden met een groot visaanbod. Ik zit hier alleen voor de tv te aperitieven want de keuken gaat pas open om halfnegen! Ja 't is hier Spanje. 😉

nvdr: Morgen de 32ste en laatste dag, nog 20km naar het einddoel van deze schitterende tocht. Wij wachten Joe op in Santiago tegen het eind van de namiddag. Afhankelijk van de feestelijkheden kan de blog een beetje later zijn morgen, maar we verwachten jullie allemaal terug voor de finish 😃!

Dag 30 27-06-2018

Van Cee naar Olveiroa

Na een klim van 250m een laatste blik op de oceaan voor ik terug het binnenland intrek.

Ik ben mislopen. Heb vertrouwd op mijn GPS maar die heeft mij een paar kilometer alom gestuurd. Gelukkig kon ik aansluiten op de Camino van Muxia naar Santiago.

Een ongelooflijk caminotoeval alweer. Daarnet kruiste ik Artur en Tina. We hebben dus nog eens afscheid genomen. Had ik de correcte weg genomen dan had ik hen gemist.

Terug prachtige bospaden.

De Rio Xallas met op de achtergrond de stuwdam.

Ik ben aangekomen op mijn eindbestemming, Olveiroa, een charmant dorpje. Ik zit nu in een mooi restaurantje met Galicische specialiteiten. Hier staan drie van die maishuisjes vlak bij elkaar.

Het kerkje van het dorp,met ernaast een grafmuur. Doordat de bodem rotsen zijn worden de kisten bovengronds bewaard. Vier boven elkaar, in een muur.

De dag begon niet goed, twee keer flink verkeerd gelopen. Maar toch heb ik daardoor Artur en Tina nog eens gezien. Een ongelooflijk Camino toeval. Verder zeer aangename paden naar Olveiroa, een charmant dorp vol 'horreo' dat zijn van die mais-huisjes. Ik ben vanavond gaan eten met vijf Spanjaarden, kwestie van mijn Spaans te oefenen. Was zeer plezant. Veel bijgeleerd. Onder andere dat niet ver van hier de langste horreo van de wereld staat, hij is 37m lang!

Nog twee dagen te gaan. Morgen naar Negreira en overmorgen naar Santiago.

Dag 29 26-06-2018

Van Finisterre naar Cee
We zijn met ons vijf nog tot op het puntje van het schiereiland gestapt. Tot aan de vuurtoren met de caminopaal 000.000. Daar heb ik van mijn vier stapgezellen afscheid genomen. Zij stappen nog naar Muxia en nemen dan de bus naar Santiago.

Caminopaal 000.000

De vuurtoren.

nvdr: Joe mag nu niet meer te vroeg in Santiago aankomen. Dus de afstand van ca 80km moet in 4 dagen afgelegd worden. Toch nog altijd 20 km per dag… 

Nog vier dagen. Ik vertrek naar Caminos Chans. In de verte Finisterre

 

Ik heb op het strand een Sint-Jacobsschelp gevonden. Het bewijs dat ik de hele Camino heb gedaan.

Er is toch aandacht voor de pelgrims die terugkeren naar Santiago.

Een fantastisch restaurantje gevonden. Een lekkere pincho gekregen. Boter bij het brood! En een zeer groot stuk kabeljauw.

De zon is er doorgekomen.

Zo vroeg stoppen met stappen, dat is niets voor mij (nvdr het is 15H00). Ik verveel mij. En dan mis ik jullie. Ik zit helemaal alleen in de albergue. Ik ga een beetje in de stad Cee rondlopen. Misschien kom ik nog een vroegere wandelgezel tegen?

Rare dag vandaag. Ik moest kiezen tussen 14km stappen of 32. Kwestie van een albergue te vinden. Aangezien ik pas op 29 juni mag aankomen in Santiago moet ik het langzaamaan doen. Ik was dus om 13u al ter plekke. Dat ligt mij echt niet, zo vroeg stoppen met stappen. Ik heb me vannamiddag verveeld en dan kreeg ik heimwee. Gelukkig ontmoette ik een Hollandse stapgenoot en we hadden een 'leuke' babbel. 's Avonds hebben we samen lekker gegeten en heb ik met een wijntje nog wat in de avondzon gezeten.

Als ik terugkijk op mijn dag waren er wel twee bijzondere momenten: het vinden van de symbolisch en ritueel waardevolle Sint-Jacobsschelp op het strand en de ontmoeting van Ursula en haar dochter.

Nog drie dagen naar Santiago. En dat komt overeen met de etappes uit mijn boekje. Morgen wil ik slapen in Olveiroa.

Nog niet meegemaakt: ik ben de enige gast in mijn albergue. Ik zal zeker geen last hebben van snurkers.

Dag 28 25 juni 2018

FINISTERRE of het einde van de wereld

nvdr: Joe nam deze morgen de bus naar Finisterre, met de bedoeling om van daar te voet naar Compostela te stappen als ultiem slot van zijn tocht. Vandaag dus een rustdag aan het eind van de wereld...

De naam Finisterre is afgeleid van het Latijnse Finis Terrae, het einde van de wereld, oftewel daar waar de wereld ophoudt. Volgens de overlevering kreeg de kaap deze naam toebedeeld door de Romeinen die dachten dat de westelijke wereld tot aan het einde van dit schiereiland reikte en niet verder. 

Kaap Finisterre is tegenwoordig ook het eindpunt van de pelgrimsroute naar Santiago de Compostella. Hiervoor zijn verschillende verklaringen mogelijk. Een daarvan is dat Finisterre al onderdeel uitmaakte van een heidense cultus, en dat het christendom dat heeft overgenomen. Een andere verklaring zou zijn dat Jezus de apostel Jakob naar het einde van de wereld (Finisterre) stuurde om het geloof te verkondigen. Menige pelgrim verbrandt op deze rotspunt - als einde van zijn of haar lange tocht - al zijn kleren.

Zeer veel restaurantjes.

 Jaja. Aan het einde van de wereld zijn er veel restaurantjes! 😉

De playa Langosteira

 

Bastien en ik de hele Camino in elkaars buurt. Eigenlijk al van Parijs.

Ik had vanmorgen nog  vijf dagen voorsprong op mijn schema dus besloot ik verder te stappen naar Finisterre. Het einde van de wereld.

Dan moest ik wel met de bus terug naar Santiago en dan was de magie van het te voet aankomen aan de kathedraal er een beetje af. Dus ben ik vanmorgen met de bus naar Finisterre gereden om te voet terug te keren naar Santiago.

Vandaag was dus een beetje dubbel. Finisterre de ultieme afsluiting van de Camino maar ik moet toch nog naar Santiago...

Dag 27 24 juni 2018

Van Ribadiso naar SANTIAGO de COMPOSTELA

Ik ben terug vertrokken.

Het belooft weer een warme zonnige dag te worden.

Veel pelgrims op dit stuk van de camino.

Sommige pelgrims laten een boodschap achter in de hoop dat hun maatje dat zal lezen.

Te vroeg voor een biertje. 😟

Ondertussen weet ik wat die kleine huisjes zijn. De maiskolven voor de kippen worden er bewaard. De platte stenen onderaan belette dat ratten binnendringen.

In de schaduw van de eucalyptusbossen.

Een populaire bezigheid langs de camino.

Terug prachtig weer vandaag. Mijn slaapplek was vandaag voorzien in Santiago. 42 km.

Mijn vrienden en vriendinnen van het eerste uur hebben laten weten dat ze ook vandaag aankwamen in Santiago. Wat een toeval. Het werd een prachtige avond. Artur vond een ideaal plekje om samen te eten en te drinken.

Heel bijzonder was dat Bastien, die mij in Parijs opmerkte, nu bijna een maand later, samen met mij aankomt in Santiago.

En ja, ik heb mijn eerste blaar! 😟

Maar Marta heeft die met veel liefde genaaid.